łodzi. – Poczekaj.

wypadek.
– Wraca za kilka godzin.
Zdaniem Montoi lepiej, żeby Jennifer Bentz pozostała trupem.
Zacisnął zęby i biegł, coraz szybciej, szybciej.
Ledwie oddalili się od brzegu, kapitan dodał gazu. Statek ożył.
Otworzyła furtkę i weszła na teren osiedla, gdy zaćwierkał jej telefon. Spojrzała na
nienawidzi tego pokoju. Ściany obskurnego motelu zaczynały go dusić. Zatęsknił za córką. Za
- O nie. To ja jestem terapeutą, pamiętasz? Moja kolej. - Wycelowała widelcem w jego pierś. - Przestań chociaż na moment. Wiesz, z psychologami jest taki problem, że oni zawsze są w pracy. Każdą napotkaną osobę traktują jak kolejny przypadek. Zaraz by chcieli badać, analizować. - Uogólniasz. - Wcale nie. Wzruszył ramionami. Zobaczyła jego rozbawione oczy, lekko uniesione kąciki ust. - W porządku, pani doktor, co chciałaby pani wiedzieć? - Po pierwsze, czy kiedykolwiek byłeś żonaty? Zmienił się na twarzy. - Raz. - Hm. - Krótko. Dawno temu. Tak jak już mówiłem, nie mam dzieci. - Spotykasz się z nią? - Rzadko. - Masz dziewczynę? - Teraz? - Potrząsnął głową. - Nie. Pamiętaj, dopiero przyjechałem. - Ale może w domu czeka na ciebie jakaś kobieta. - Na środkowym zachodzie? Nie. Nie czeka na mnie żadna kobieta. - Pomyślałam, że uciekasz przed czymś, przed ponurą, mroczną, posępną przeszłością i dlatego tu przyjechałeś. - Może uciekłem do czegoś. - Do czego? - To się okaże - drażnił się z nią. Uśmiechnął się swobodniej. - Może to było przeznaczenie, los, określony układ planet. - Tak myślisz? - zapytała rozbawiona. - Któż to wie? Może to była moja najlepsza decyzja w życiu. Czyż to nie wspaniałe siedzieć tak w restauracji w Savannah, rozkoszować się fantastycznym jedzeniem i towarzystwem pięknej, fascynującej kobiety? - Która może jest zamieszana w zabójstwo męża - przypomniała mu, niszcząc magiczną atmosferę tego wieczoru. - Nie mówmy o tym, dopóki nie zjemy kolacji. - To nie takie proste. - Spróbuj. - Przywołał kelnerkę i poprosił o ciasto i lody. - Jeszcze tylko kilka minut. - W porządku. - Starała się jak mogła. Śmiała się, dowcipkowała, pozwoliła się nakarmić kawałkiem ciasta. Spoglądała na ciemny plac, próbując nie wyobrażać sobie czujnych oczu, śledzących z ukrycia każdy jej ruch. Z Adamem była bezpieczna. Ufała mu. Kiedy uregulował rachunek i nie pozwolił jej zapłacić za siebie, nie protestowała. Wyszli razem i gdy na ulicy wziął ją za rękę, również nie protestowała. Podeszli do jej samochodu i poczuła się rozczarowana, że wieczór dobiegł końca. - Może przyjdziesz jutro - zaproponował. - Możemy porozmawiać, o czym tylko będziesz chciała. Znasz mój domowy numer, prawda? - W torebce mam wizytówkę. - To dobrze. Dzwoń o dowolnej porze. - Ścisnął jej dłoń. - Kiedy tylko zechcesz. - Możesz tego żałować.
Akurat.
rozciął bok. Rebecca patrzyła ciekawie, jak wyjmuje ze środka pojedynczy arkusik papieru.
Podał jej fotokopie i patrzył, jak jej twarz przybiera barwę popiołu.
poważną minę. – Nie ma mowy. Niby jak miałaby to zrobić?
Teraz chłonął wzrokiem surrealistyczną scenę – koparka wykopuje ziemię z grobu jego
Nie żyją dwie kobiety, jego żonie ktoś nie daje spokoju. Grozi jej. Zacisnął dłonie na

są niezwykle ważne nie tylko dla finansów organizacji, ale także dla
- 19 -
dynamicznie zmieniającą się populacją, taka fluktuacja byłaby zgoła
Wziąwszy ze sobą niezbędne zapasy, Pavon wypłynął na zatokę. W
- Nawet jeśli będzie tylko trzech?
podnosząc głos na ostatnim słowie.
- Być może do siostry człowieka, który pchnął cię nożem.
niepewność.
an43
bluzek. Gdy przebrawszy się, zeszła po schodach, wyglądała
- Masz nazwisko pilota?
uznawała rekreacyjnego seksu, ceniła się trochę wyżej.
zegarek, jedno z tych małych cudeniek techniki z tysiącem funkcji.
człowiek, który dziesięć lat wcześniej porywał dzieci, obecnie
- Zielona karta...? - spróbowała. Mogła uruchomić znajomości,